راز ناشناخته ماندن حضرت علی(ع) در زمان تولد از نگاه شهید مطهری

صدای شیعه: به نقل از پایگاه اینترنتی شهید مطهری(ره)، استاد مطهری در کتاب حماسه حسینی، گریزی به مسئله ناشناخته بودن امام علی(ع) در زمان خودش می‌زند و ضمن تحلیل این مسئله مثال‌هایی از نهج البلاغه و روایت‌های نقل شده از امام اول شیعیان می‌زند.
در ادامه دیدگاه شهید مطهری از ناشناخته بودن شخصیت این بزرگمرد تاریخ را می‌خوانید:
فلاسفه تاریخ مدعی هستند که شاید هیچ حادثه تاریخی را نتوان در زمان خودش آنچنان که هست ارزیابی کرد؛ بعد از آنکه زمان زیادی گذشت و تمام عکس العمل‌ها و جریانات مربوط به یک حادثه خود را بروز دادند، آنگاه آن حادثه بهتر شناخته می‌شود. همچنان که شخصیت‌ها هم همین طورند. برای شخصیت‌های بزرگ، غالباً در زمان خودشان آن موجی که شایسته وجود آن‌هاست، پیدا نمی‌شود؛ بعد از مرگشان تدریجاً شخصیت‌شان بهتر شناخته می‌شود؛ بعد از ده‌ها سال که از مرگشان می‌گذرد، تدریجاً شناخته می‌شوند و معمولًا افرادی که در زمان خودشان خیلی شاخصند، بعد از فوتشان فراموش می‌شوند، و بسا افرادی که در زمان خودشان آنقدرها شاخص نیستند ولی بعد از مرگشان تدریجاً شخصیت آن‌ها گسترش پیدا می‌کند و بهتر شناخته می‌شوند.
اگر دو نفر عالم را که در یک زمان زندگی می‌کنند در نظر بگیریم، ولو از نظر شهرت علمی یکی ده برابر دیگری بزرگ است ولی گاهی بعد در تاریخ روشن می‌شود که آن که ده برابر کوچک بوده، از آن که ده برابر بزرگ بوده بزرگتر است که برای این امر من مثال‌های زیادی دارم. از همه بهتر این است که ما به خود علی(ع) آنهم از زبان خود ایشان مثال بزنیم.
در کلمات مولا در نهج البلاغه جزء کلماتی که حضرت در فاصله ضربت خوردن و شهادت یعنی در آن فاصله حدود چهل و پنج ساعت آخر زندگی فرموده‌اند، یکی این دو جمله است که تعبیر خیلی عجیبی است. می‌فرماید: «غَداً تَعْرِفونَنى وَ یکشَفُ لَکمْ سَرائِرى» «1» فردا مرا خواهید شناخت؛ یعنی امروز مرا نشناخته‌اید، زمان من مرا نشناخت، آینده مرا خواهد شناخت «وَ یکشَفُ لَکمْ سَرائِرى» (سرائر یعنی سریره‌ها، امور مخفی، اموری که در این زمان چشم‌ها نمی‌تواند آن‌ها را ببیند، مثل گنجی که در زیر زمین باشد) مخفیات وجود من فردا برای شما کشف خواهد شد، و همین‌طور هم شد.